V Europejski Kongres Edukacji Fizjoterapii

W pierwszym filmie dotyczącym Generacji Z, ich życia, pracy oraz przyszłości poprowadzonym przez Simona Schnetzera, który jest uważany za jednego z czołowych europejskich badaczy i ekspertów w dziedzinie pokolenia Z i zrozumienia międzypokoleniowego, dowiadujemy się, co należy wiedzieć o tzw. pokoleniu Z, aby zmotywować ich jako uczniów i pracowników.

Główne problemy dotyczące tego pokolenia to:

• zmiana klimatu/ochrona środowiska
• bezrobocie
• ochrona zdrowia/ zapobieganie chorobom

Pokolenie Z, poprzez odpowiednią motywację, która poparta jest zabawą, pasją oraz solidnością, dążą do zdobycia dobrej pracy z dobrą atmosferą, rozgraniczeniem życia prywatnego od zawodowego oraz z dobrym przywództwem.

Podczas pandemii COVID-19 wśród studentów wykształciły się cztery cechy:

1. Prawdziwe życie: o wiele ważniejsze docenianie czasu spędzanego z ludźmi
2. Zdrowie psychiczne: chwilowo gorsze – znacznie ciężej jest samemu poradzić sobie z lękami i smutkami
3. Samomotywacja: wyzwanie nr 1 -trudność w ustalaniu procedur i dążeniu do celów
4. Plany na przyszłość: w zawieszeniu – wahanie przed budowaniem planów na przyszłość, niepewność

SNAPA

Podstawowe potrzeby:

1. Miłość i wdzięczność
2. Bezpieczeństwo i kontrola
3. Poczucie własnej wartości
4. Radość i wkład

W dalszej części filmu prowadzący przedstawił techniki i wskazówki dla pracujących na uczelni do prowadzenia zajęć on-line, tak, aby pomogły uzyskać lepszy kontakt ze studentami. Są to m. im.:

1. Komunikacja – tworzenie okazji do interakcji ze studentami
2. Zaangażowanie – szerokie wykorzystanie różnorodnych technologii i interaktywnych metod. Mogą to być ankiety, komentowanie, sesje pytań i odpowiedzi czy też przerwy w mówieniu
3. Struktura – zaplanowane wykłady przesyłaj studentom oraz umów się na podsumowanie i omówienie wykładu na żywo.

W kolejnym filmie zatytułowanym ,,Nauka dla praktyki: ułatwianie nauki, która trwa” przygotowanym przez Profesor Gail M. Jensen z Uniwersytetu Creighton z USA poruszony został temat stałego wyzwania jakim jest w nauczaniu zawodów medycznych połączenie uczenia się czysto teoretycznego z połączeniem uczenia się w miejscu pracy/praktyki w celu rozwijania wiedzy klinicznej. W przemówieniu tym uwaga została skupiona na przełożeniu kluczowych teorii uczenia się ze stanowiska edukacyjnego na zastosowanie wiedzy fizjoterapeutycznej w różnych miejscach”.

Trzy nawyki we wszystkich zawodach związanych z opieką zdrowotną, które są wspólne :

1. Poznawcze, intelektualne

– wiedza i sposób myślenia

– baza wiedzy akademickiej

– nawyki umysłowe, które uważane są za najważniejsze w zawodzie

2. Praktyczne

– uczenie się oparte na praktyce

– rozumowanie kliniczne i osąd kliniczny

– uczenie się nawyków ręcznych wymaganych do kompetentnej praktyki

3. Etyczne, moralne

– praktyka w zakresie norm etycznych, ról społecznych i obowiązków zawodowych

– tzw. nawyki serca

 

Nowa wizja edukacji fizjoterapeutycznej:

CENTRALNOŚĆ NAUKI: Co? → W jaki sposób? → Czemu?

 ,,Co?”

• Co liczy się jako nauczanie?
• Postęp ucznia
• Czas a wydajność
• Edukacja oparta na kompetencjach

,,W jaki sposób?”

• Czy będziemy kwestionować jak uczymy?
• Czy przeobrazić program nauczania?
• Współpraca akademicko-kliniczna a system uczenia się

,,Czemu?”

• Dlaczego uczymy się tego, czego się uczymy?
• Zdrowie populacji
• Uwarunkowania społeczne
• Dysproporcje zdrowotne
• Starzejące się społeczeństwo
• Telezdrowie

Na nauki o nauce składają się:

• Nauki podstawowe
• Nauki o zachowaniu społecznym
• Nauki kliniczne

 

• Uczenie się jest procesem a nie produktem.
• Uczenie się obejmuje zmianę wiedzy, przekonań, zachowań lub postaw.
• Zmiana ewoluuje w czasie i musi mieć trwały wpływ na sposób myślenia i działania uczniów.

 

• Nauka to interdyscyplinarna dziedzina zajmująca się nauczeniem i uczeniem się z celem – lepsze zrozumienie procesów poznawczych i społecznych, które prowadzą do najbardziej efektywnego uczenia się.

 

Dlaczego nauka?

• Znaczenie głębokiego zrozumienia pojęciowego
• Koncentracja na UCZENIU, a nie tylko nauczaniu/instruowaniu
• Oparcie się na wcześniejszej wiedzy ucznia
• Centralne miejsce refleksji/meta-poznania

Głębokie uczenie się jest niezbędne

• Wymaga od uczniów powiązania nowych pomysłów/ koncepcji z wcześniejszą wiedzą i doświadczeniem
• Szukanie wzorców i podstawowych zasad
• Ważne jest budowanie dialogu
• Nad powierzchnią, czyli to co widoczne dla oka, jest treść wiedzy oraz jej aplikacja, natomiast pod tym wszystkim jest ukryte rozumienie zdobytej wiedzy.

 

• Uczeń: słaby sędzia uczenia się
• Uczenie się, jest głębsze i trwalsze, gdy wymaga wysiłku
• Powtórne czytanie tekstu i masowa praktyka umiejętności i nowej wiedzy jest powszechną strategią nauki i często jest najmniej produktywna

 

• Obecne myślenie: ekspertyza
• Ekspertyza to bardziej proces lub ciągły rozwój
• Nie jest stanem statycznym przez gromadzące się lata doświadczenia
• Ekspertyza adaptacyjna to proces stopniowego rozwiązywania problemów

 

• Ekspertyza adaptacyjna
• Stosuj strategie metapoznawcze
• Samokontroluj swój poziom wiedzy
• Rozpoznaj ich ograniczenia wiedzy i podejmij kroki, aby je naprawić

 

• Myślenie i metapoznanie:
• Metapoznanie: myślenie o własnym myśleniu – proces badania własnych procesów myślowych i uczuć; ważne w zadaniach poznawczych, od codziennych zachowań po wyniki eksperckie
• Monitorowanie metapoznawcze: świadomość wiedzy metapoznawczej
• Kontrola metapoznawcza: wyniki monitorowania zamiaru kierowania myśleniem i działaniem
• Samoregulujące uczenie się: wiele przypadków monitorowania i kontroli w celu kształtowania i dostosowania myślenia w czasie przy złożonych zadaniach
• Kompetencja

Przedstawiony został trójkąt Millera kompetencji klinicznych. Ocena umiejętności klinicznych. Przedstawia on składniki na które w całości składa się kompetencja. Pisemnie, ustnie lub komputerowo na podstawie oszacowania wiedzy są to: wiedza, umiejętności. Na ocenę praktyczną składają się: pokazanie i zrobienie.

• SNAPPS to sześciostopniowe podejście do nauczania zorientowane na ucznia. Edukacja zorientowana na ucznia, uczeń bierze aktywny udział w ich spotkaniu edukacyjnym poprzez dyskusje pacjent styka się poza faktami, werbalizuje swoje kliniczne uzasadnienie, zadaje pytania i angażowanie się w dalszą naukę związaną z spotkaniem edukacyjnym. Rolę przejmuje preceptor poprzez promowanie krytycznego myślenia, umożliwiając uczniowi odgrywanie aktywnej roli w ich edukacja i służenie raczej jako „prezenter” wiedzy niż jako „źródło” wiedzy.

Model SNAPPS:

S – Summarise the case – Podsumuj sprawę

N – Narrow the dirrerential – Zawęź różnicę

A – Analyse the differential – Przeanalizuj różnicę

P – Probe the teacher – Zbadaj nauczyciela – Zapytaj o niepewności i trudności

P – Plan management – Zarządzaj planem dla pacjenta

S – Select issue fir self directed learning – Wybierz problem do samodzielnej nauki

 

W danej drugiej części Kongresu (Praktyka w edukacji)  odbyło się spotkanie specjalistów mające na celu omówienie  tematu „Praktykuj edukację w całej Europie w świetle fizjoterapii opartej na faktach” .

W pierwszej kolejności Pani Suarez-Serrano Carmen z University of Seville, Spain zaznaczyła, że w przyszłości fizjoterapeuci będą potrafili wykazać się niezbędną wiedzą, umiejętnościami, postawami i atrybutami, aby być autonomicznym i kompetentnym fizjoterapeutą, który praktykuje samodzielnie w sposób bezpieczny i etyczny. Zaznaczyła, iż celem edukacji fizjoterapeuty jest wspieranie ustawicznego rozwoju intelektualnego, zawodowego i osobistego studentów i wykwalifikowanych fizjoterapeutów. Wykonywanie zawodu fizjoterapeuty jest złożone i odbywa się w stale zmieniającym się środowisku.

Zostały przytoczone wyzwania zawodowe:

1. Zmienia się rola i kontekst fizjoterapii.
2. Obecne wymagania wobec fizjoterapeutów są różne. Żądania społeczne.
3. Globalizacja i postęp w technologii informacyjno-komunikacyjnej.

Pokazano krajobraz edukacyjny:

1. Rozwijanie umiejętności potrzebne do ćwiczenia w szybko zmieniającym się świecie.
2. Studenci rozumieją swoją rolę.
3. Nauczanie formalne, samodzielne uczenie się, uczenie się oparte na praktyce, uczenie się oparte na współpracy i technologii oraz uczenie się na podstawie doświadczenia.

Następnie zostały przytoczone ważne cytaty:

1. The primary task in a practice-based discipline is ensuring that students have enough academic preparation and enough „real life” practice experiences. (Edmond, 2001)

Podstawowym zadaniem w dyscyplinie opartej na praktyce jest zapewnienie studentom wystarczającego przygotowania akademickiego i wystarczającego doświadczenia praktycznego w „prawdziwym życiu”.

2. Practice education as a process which facilitates the development of professional competence. (Alsop & Ryan, 1996)

Edukacja praktyczna jako proces sprzyjający rozwojowi kompetencji zawodowych.

3. Experience in actual practice settings is an additional, irreplaceable component (Tanner, 2006)

Dodatkowym, niezastąpionym elementem jest doświadczenie w praktyce. Dowiedzieliśmy się, że warsztaty, seminaria, symulacje, doświadczenia laboratoryjne wnoszą istotny wkład w wiedzę i rozwój umiejętności studentów.

Ponadto Pani Suarez-Serrano Carmen zaznaczyła fakt iż praktyka odnosi się w szczególności do zawodu i kontekstów, w których praktyka ta może być wykonywana – termin ten wykracza poza znajomość praktyki i obejmuje prowadzenie praktyki. Edukacja oparta na praktyce to coś więcej niż tylko angażowanie się w jakąś praktykę lub przygotowywanie się tylko do tego, by ją uprawiać, ale konotuje to edukacja o szerszym zakresie i dłuższym horyzoncie czasowym.

Edukacja praktyczna:

• Powinna być umieszczona w kontekstach związanych z praktyką.
• Wymaga refleksyjności, uczestnictwa i dialogu.
• Występuje w wielu społecznościach praktyków.
• Obejmuje proces socjalizacji.
• Rozwija umiejętności i zachowania, które umożliwią absolwentom wnoszenie wkładu w lokalne społeczności i społeczeństwo.
• Obejmuje zaangażowanie w nauczanie i uczenie się oparte na praktyce.

 

Formaty edukacji praktycznej.

Praktyki pedagogiczne występujące w różnych sytuacjach, w tym:

* sale lekcyjne

* laboratoria symulacyjne

* środowiska praktyki klinicznej

* grupy dyskusyjne

* praca grupowa

* wycieczki terenowe

 

Obejmuje następujące formaty:

– Praktyki pedagogiczne oparte na klasie: warsztaty z odgrywaniem ról, uczenie się oparte na problemach, rozszerzone kursy, refleksja i dyskusja, seminaria oparte na scenariuszach.

– W laboratorium: symulacja i doświadczenia laboratoryjne, w tym wirtualna nauka.

– W warunkach klinicznych: parowanie studentów w diadach klinicznych, zapewnianie nadzoru klinicznego ze strony zróżnicowanego zespołu klinicznego, umieszczanie studentów w jednym ośrodku klinicznym, …

– W kombinacji kontekstów: myślenie projektowe, uczenie się oparte na usługach.

Providing students with learning experiences that are authentic to the complexity of practice is a crucial axpect of professional education (Barradell, 2017)

Zapewnienie uczniom doświadczeń edukacyjnych, które są autentyczne dla złożoności praktyki, jest kluczowym aspektem edukacji zawodowej.

Jakie osoby wchodzą w skład edukacji praktycznej ?:

• Studenci.
• Użytkownicy opieki zdrowotnej.
• Praktycy.
• Edukatorzy kliniczni.
• Nauczyciele wydziałowi.
• Inne organizacje zawodowe.

Praktyka edukacji w zakresie fizjoterapii:

• Jest centralnym elementem wszystkich programów podstawowych z fizjoterapii na uczelniach wyższych.
• Ma znaczący wkład w przygotowanie studentów fizjoterapii do praktyki.
• Posiada silny wpływ na rozwój zawodowy jednostek.

„Universities will need to help prepare graduates for different practice needs (e.g. more emphasis on chronic conditions and longer term illness, as well as prevention through maximizing health and wellness) and a broader skill set (e.g. new roles, greater interprofessional working and skills in digital technologies.” (McAllister and Nagarajan, 2015)

Uniwersytety będą musiały pomóc w przygotowaniu absolwentów do różnych potrzeb praktycznych (np. Większy nacisk na schorzenia przewlekłe i długotrwałe, a także profilaktykę poprzez maksymalizację zdrowia i dobrego samopoczucia) oraz szerszego zestawu umiejętności (np. Nowe role, większa praca międzyzawodowa i umiejętności w technologiach cyfrowych ”.

 

Następnie Charlotte Hager przedstawiła aktualne badania dotyczące formatu i korzyści praktycznej edukacji. Charlotte Hager zaczęła od słów: Kształcenie kliniczne odgrywa integralną rolę w eksperymentalnym konstruowaniu i testowaniu wiedzy studentów fizjoterapii w klinicznych miejscach pracy. Edukacja kliniczna zapewnia studentom autentyczne i angażujące doświadczenia edukacyjne, a także daje im możliwości wykazania się osiągnięciami kompetencji w szerokim zakresie kontekstów klinicznych.  Powszechnie uznaje się siłę i potencjał transformacyjny edukacji klinicznej dla studentów, nauczycieli klinicznych, organizacji przyjmujących i zawodów.

 

Poprawa opieki zdrowotnej poprzez ulepszone nauczanie i stosowanie EBP

Zagadnienia dotyczące programu nauczania EBP

• Kompetencje EBP
• Zintegrowany program nauczania

Nauczanie EBP

• Strategie nauczania
• Metody nauczania
• Nauczyciele EBP

Zaangażowanie interesariuszy w edukację EBP

• Krajowi decydenci
• Uaktywnienie pacjenta
• Zaangażowanie pracowników służby zdrowia

Podsumowanie ustaleń analizy danych z wywiadów eksperckich opartych na praktyce opartej na faktach (EBP) – temat, kategorie i podkategorie.

Edukacja EBP

1. Skuteczne osadzanie EBP w programach nauczania wymaga dalszego rozwoju, z pragmatycznym podejściem „w świecie rzeczywistym”, które zachęca do dialogu ze wszystkimi wymaganymi interesariuszami.
2. Wychowawcy, bez konieczności nauczania, muszą być w stanie „wyciągnąć elementy oparte na dowodach” z dowolnego i wszystkich aspektów treści programu nauczania, łącznie z włączeniem ich do ocen i egzaminów. W szczególności integracja EBP z programami klinicznymi została uznana za niezbędną do pomyślnego uczenia się i wyników w praktyce. Jeśli studenci dostrzegają dychotomię między EBP a rzeczywistą opieką kliniczną, wówczas „nigdy dwoje się nie spotka” wymagającej integracji w taki sposób, aby była „postrzegana jako część podstaw optymalnej opieki klinicznej”.
3. Programy nauczania EBP dla nauczycieli, realizowane np. Przez Oxford (Centre for Evidence-Based Medicine) i McMaster Universities zapewniają wsparcie w rozwoju programu EBP w ramach edukacji zdrowotnej, w tym edukacji praktycznej. Innym źródłem informacji jest Wspólnota medycyny opartej na faktach Unii Europejskiej.

Jakie są nowe odkrycia?

1. Oprócz rozwijania kompetencji w podstawowych etapach EBP, takich jak „Zapytaj”, „Zdobądź”, „Wyceń”, „Zastosuj” i „Oceniaj”, rozwijanie kompetencji w zakresie skutecznego przekazywania dowodów innym, w szczególności pacjentom / użytkownikom usług, jest obszarem nowo podkreślonym jako wymagające dodatkowej uwagi nauczycieli opieki zdrowotnej.
2. Pomyślna ocena i ewaluacja EBP wymaga pragmatycznego wzmocnienia dyskursu między nauczycielami akademickimi i klinicznymi.

Następnie Charlotte Hager odpowiada na pytanie  jak te ustalenia mogą wpłynąć na praktyczną edukację w dającej się przewidzieć przyszłości?

Jakość opieki poprawia się dzięki włączeniu najlepszych dostępnych dowodów do procesu podejmowania decyzji w ramach rutynowej praktyki, a nie w sposób zaimprowizowany, często obecnie praktykowany

Edukacja praktyczna jest oferowana w wielu różnych formatach. (obszary kliniczne i procentowy czas trwania programów nauczania znacznie się różnią)

* Praktyki kliniczne, również w placówkach edukacyjnych lub w nowych obszarach

* Przypadki pacjentów, zajęcia grupowe oparte na problemach, odgrywanie ról i pokazy w środowisku akademickim

* Warsztaty i testy praktyczne, w tym w ustawieniach wirtualnych

* Poradnie prowadzone przez studentów – wielozawodowe

* Wizyty studyjne

* Nowe technologie, np. telemedycyna / cyfrowe zdrowie

Bariery w edukacji klinicznej

• Dostęp do pacjentów / klientów.
• Ograniczona liczba dostępnych pacjentów / klientów.
• Trudności z autonomią zawodu.
• Duża liczba studentów.
• Brak wystarczającej liczby środowisk klinicznych lub klinik do umieszczenia.
• Brak nauczycieli klinicznych.
• Trudności z akceptacją ze strony klinik.
• Inne.

Obecnie jest niewiele badań opisowych dotyczących sytuacji w Europie i niewiele dowodów na to, co działa najlepiej w zakresie formatów praktycznej edukacji.

Nadal trzeba:

* określić, co się dzieje, jak i gdzie

* zająć się (potencjalnymi) lukami między praktyczną edukacją a praktyką

* osiągnąć zgodę powszechną w sprawie lepszych definicji i jaśniejszej terminologii

Istnieje potrzeba, a tym samym miejsce na innowacje!

Podsumowanie części  Pani Charlotte Hager:

• Edukacja praktyczna jest oczywiście ważną częścią edukacji fizjoterapeutycznej i powinna być oparta na dowodach, co niekoniecznie ma obecnie miejsce. Kształcenie praktyczne w fizjoterapii może być punktem zwrotnym na arenie międzynarodowej.
• Chociaż nie jest to w pełni uwzględnione, wydaje się, że istnieje wiele różnych formatów umożliwiających praktyczną edukację, ale przeważa potrzeba oceny
• Pojawiające się badania oparte na badaniach jakościowych i ilościowych na temat tego, jak zapewnić najlepszą praktykę edukacyjną i jak ją ocenić
• jeszcze mało dowodów na najlepsze dostarczenie – opinii ekspertów
• Istnieje również potrzeba rozwoju metodologii w celu oceny praktycznej edukacji
• Istnieje wiele wyzwań i barier, ale niektóre z nich mogą również umożliwić innowacje, a do gry wkraczają nowe technologie i możliwości

 

W następnej części Simoes Daniela omówiła: Praktyka oceny edukacji.

Studenci fizjoterapii muszą spełniać kompetencje ustanowione przez fizjoterapeutę na poziomie profesjonalnego programu edukacji na poziomie podstawowym i muszą otrzymać formatywną i merytoryczną informację zwrotną podczas każdego modułu praktycznej edukacji. Tradycyjne zdrowie opiera się na celach edukacyjnych i wykorzystuje procesy zapewniające absolwentowi wiedzę, umiejętności i podejście do wykonywania zadań w sposób kompetentny. Nabywanie wiedzy, umiejętności i postaw jest wykorzystywane jako zastępczy marker kompetencji.

Kompetencja = Wiedza, Umiejętności, Wartości, Postawy.

Wyzwaniem w edukacji zawodów związanych z opieką zdrowotną jest znalezienie sposobów ustrukturyzowania i oceny niezbędnej integracji wiedzy, umiejętności, wartości i postaw, które powodują, że absolwent zawodowy (na poziomie podstawowym) staje się samoświadomy i zaufany praktykom bez bezpośredniego nadzoru.

Wydajność kliniczna fizjoterapii zwykle obejmuje następujące dziedziny:

* Ocena / badanie pacjenta

* Ocena

* Diagnoza i rokowanie

* Plan opieki / interwencji / leczenia

* Ponowne badanie / ustalenie wyników

* Profilaktyka i promocja zdrowia

* Rozumowanie kliniczne

System oceniania jest pełen napięć, ponieważ musi spełniać cele oceniania kształtującego i sumującego, być wydajny i skuteczny oraz spełniać potrzeby studentów, instytucji edukacyjnych, pacjentów / klientów i organizacji opieki zdrowotnej. Podczas gdy egzamin teoretyczny, indywidualne zadania i prezentacje studiów przypadków są najczęściej używane do oceny wiedzy i niektórych umiejętności, takich jak rozumowanie kliniczne. Badanie praktyczne pozwala ocenić umiejętności kliniczne, podczas gdy formalna obserwacja wydaje się być stosowana do oceny wszystkich dziedzin sprawności / kompetencji klinicznych.

Formalna obserwacja wyników studentów wiąże się z kilkoma wyzwaniami:

* Obserwacja jest często subiektywna

* Na obserwację może wpływać czas trwania klinicznego umieszczenia

* Warunki kliniczne, pacjenci i nauczyciele kliniczni są różne, co prowadzi do rozbieżności między studentami w tym samym roku akademickim

* Na ocenę ma wpływ relacja student-wykładowca kliniczny

* Ocenianie często koncentruje się na stopniach, a nie na uczeniu się – zazwyczaj nauczyciel kliniczny jest odpowiedzialny za nauczanie, nadzorowanie, mierzenie, ocenianie i ułatwianie uczniowi uczenia się w tym środowisku.

 

Opinie studentów przytoczone przez Simoes Daniela:

1. Wielokrotna rola edukatora klinicznego silnie wpływa na relacje student-pedagog kliniczny oraz na procesy uczenia się i oceny w edukacji klinicznej w sposób pozytywny i negatywny.
2. Wydaje się, że studenci przedkładają doskonałość akademicką nad możliwości uczenia się przez doświadczenie i rozwój (oceny nad doświadczenie w nauce).
3. Ocenianie może wywoływać stres i niepokój wśród uczniów, a tym samym może mieć negatywny wpływ na naukę. Wiele z odczuwanego niepokoju zostało potwierdzone przez bycie obserwowanym. Studenci spostrzegli, że proces oceniania obejmuje raczej kontrolę w celu oceny niż progresję nauki.

 

W omawianej szczegółowo drugiej części kongresu – Praktyka w edukacji – odbyły się również prezentacje ustne na temat: ,,Wytyczne klinicznych w fizjoterapii: uzupełnienie praktyki opartej na faktach czy niezależny podmiot ułatwiający?” autorstwa Fabio a. Araujo Helene Stas oraz Gabrieli Brochado.

Fizjoterapia oparta na faktach:

1. Pytaj
2. Zdobywaj wiedzę
3. Krytycznie oceniaj
4. Wdrażaj wiedzę w życie i praktykę zawodową
5. Oceniaj

Cel:

Zbadanie powiązań domen EBP i postaw wobec wytycznych klinicznych z wykorzystaniem wytycznych klinicznych wśród fizjoterapii.

Domeny EBP:

Opinie i postawy:

1. Uwierz, że EBP jest konieczne i ważne
2. Uwierz, że literatura naukowa jest ważna w praktyce
3. Uwierz, że EBP poprawia jakość opieki
4. Uwierz, że dowody pomagają w podejmowaniu decyzji
5. Okaż zainteresowanie zdobyciem większej wiedzyna temat EBP

Wiedza i kompetencje:

1. Otrzymanie informacji o EBP
2. Umiejętność sformułowania pytań klinicznych
3. Umiejętność przeszukiwania bazy danych
4. Umiejętność krytycznego oceniania badania

Zachowania:

1. Miej wsparcie w pracy, aby korzystać z EBP
2. Czytaj artykuły regularnie
3. Wykorzystaj przeszukiwanie w bazach danych dotyczące zdrowia
4. Wykorzystaj fachową literaturę i wyniki badań w procesie podejmowania decyzji

Wytyczne kliniczne:

1. Wiem, że istnieją wytyczne
2. Wskazówki są ważne w ułatwianiu praktyki
3. W swojej pracy używaj wytycznych klinicznych
4. Wiedz, jak zintegrować preferencje pacjenta z wytycznymi
5. Wytyczne są ważne dla zapewnienia najlepszego leczenia
6. Wytyczne są ważne dla zapewnienia równego traktowania

Wytyczne EBP/ kliniczne są ważne w praktyce.

Podejmowanie decyzji było najważniejszymi wskaźnikami korzystania z wytycznych

Zachowania EBP i pozytywne nastawienie są również wyznacznikami klinicznych stosowań.

Zachęcaj do regularnego korzystania z baz danych i pomocy klinicystów z procesem podejmowania decyzji.

Kolejnym obszarem poddanym prezentacjom ustnym był: ,,Determinanty fizjoterapii oparte na faktach (EBP) w nauce klinicznej: przekrojowe badanie domen EBP i postaw wobec wytycznych klinicznych” Fabio A. Araujo oraz Gabriela Brochado.

 

Fizjoterapia oparta na faktach składa się z:

• doświadczenia
• cierpliwości
• badania

Nauczanie EBP stało się standardem. Najlepiej przygotowana kohorta do stosowania EBP w klinice – praktyka/staż.

Niezależne zmienne:

Cechy społeczno-demograficzne

1. Wiek
2. Płeć
3. Edukacja
4. Rodzaj wydziału
5. Czas do ukończenia szkoły

Informacje o studentach podyplomowych

1. Praca w klubie sportowym
2. Edukacja uzupełniająca
3. Chęć kontynuowania studiów
4. Członek organizacji zawodowej
5. Główny obszar nadzoru klinicznego

Zmienne zależne:

1. Opinie i postawy
2. Uwierz, że EBP poprawi jakość opieki
3. Wiedza i kompetencje
4. Zachowania – korzystaj z fachowej literatury i wyników badań w procesie klinicznym podejmowania decyzji
5. Wytyczne kliniczne – w swojej pracy korzystaj z wytycznych klinicznych

Charakterystyka próbki:

Czas od ukończenia szkoły: 16,4 (SD: 7,73) 68% kobiet

Trening uzupełniający: 28% między 16-30 godz./rok i 28% między 31-120h/rok

nadzór głównie w obszarze układu mięśniowo-szkieletowego (49%) lub neurologii (30%).

Czas od ukończenia szkoły:

Otrzymanie informacji o EBP

Surowy: 0,87 (0,79-0,95)

Z uwzględnieniem płci: 0,87 (0,78-0,95)

 

Wiek/ czas zawodu to jak dotąd najsolidniejsze cechy związane z domenami EBP, ale ,,czas od zakończenia kursu” nie wyróżnia się wśród nauczycieli klinicznych.

Należy podjąć edukację uzupełniającą i główny obszar działania nadzoru klinicznego uwzględnić w przyszłych badaniach.

Wśród edukatorów klinicznych fizjoterapii, praca w obszarach innych niż układ mięśniowo-szkieletowy i neurologia oraz wykonywanie 16-30 godzin rocznej edukacji wydaje się być najważniejszymi pozytywnymi determinantami domen EBP.

Myśl przewodnią części dotyczącej nauki w fizjoterapii poprowadziła Deborah Falla.  Prezentacja była mocno oparta na biomechanice. Deborah Falla mówiła o adaptacjach motorycznych do bólu kręgosłupa. Poruszyła ogromny problem dotyczący bólu dolnego odcinka kręgosłupa (krzyż), który dotyka ponad 80% dorosłych co najmniej raz w ich życiu. Bólu szyi, które zajmuje 4 miejsce jako przyczyna „lat życia z niepełnosprawnością” i ma roczną częstość występowania do 50% i częstość występowania w życiu do 70%. Zostały omówione kluczowe czynniki bólu kręgosłupa tj. czynniki patologiczne, psychospołeczne, wynikające z ruchu oraz biologiczne.  Dowiedzieliśmy się, że bóle kręgosłupa są schorzeniami często nawracającymi – Adaptacje motoryczne mogą utrzymywać się pomimo złagodzenia objawów i mogą przyczyniać się do powtarzających się epizodów bólu. Dowiedzieliśmy się również, że ból wpływa na sposób, w jaki się poruszamy. Zarządzanie bólem to tylko jedna kwestia. Istotne jest zajęcie się ruchem i zachowaniem mięśni. Na koniec zostały zdane pytania: Czy skuteczność określonych ćwiczeń wzrasta, gdy są one dostarczane uczestnikom, którzy spełniają określone kryteria zaburzeń nerwowo-mięśniowych mięśni ? Czy ukierunkowana interwencja wysiłkowa przynosi lepsze efekty? Czy można zastosować specjalne szkolenie, aby zapobiec nawrotom bólu?

WHO wyraziło zgodę na korzystanie z prezentacji przez organizatora spotkania. Myśl przewodnią części COVID-19 poprowadził Hans Henri P. Kluge z WHO. Z pierwszej części dowiadujemy się o usługach rehabilitacyjnych i odpowiedzi na COVID-19. Hans Henri P.Kluge przytoczył definicję Rehabilitacji wg. WHO – „Interwencje mające na celu optymalizację funkcjonowania i zmniejszenie niepełnosprawności u osób ze schorzeniami w interakcji z ich otoczeniem”. Następnie zaprezentował 17 celów zrównoważonego rozwoju:

1. Żadnego ubóstwa
2. Zero głodu
3. Dobre zdrowie i dobre samopoczucie
4. Edukacja wysokiej jakości
5. Równość płci
6. Czysta woda i warunki sanitarne
7. Niedroga i czysta energia
8. Godna praca i wzrost gospodarczy
9. Przemysł, innowacje i infrastruktura
10. Mniejsze nierówności
11. Zrównoważone miasta i społeczności
12. Odpowiedzialna konsumpcja i produkcja
13. Działania na rzecz klimatu
14. Życie pod wodą
15. Życie na lądzie
16. Pokój. Sprawiedliwość i silne instytucje
17. Partnerstwa dla celów

Następnie dyrektor przytoczył wyzwania, przed którym stoimy:

• Znaczące niezaspokojone potrzeby w zakresie rehabilitacji we wszystkich regionach świata.
• W niektórych krajach ponad 50 procent osób wymagających świadczeń rehabilitacyjnych ich nie otrzymuje.
• Niedobór rehabilitantów

Mogliśmy dowiedzieć się o Programie Niepełnosprawności i Rehabilitacji w WHO Europe:

• Poprawa dostępu do wysokiej jakości usług zdrowotnych dla osób niepełnosprawnych.
• Wzmocnienie usług rehabilitacyjnych, w tym technologii wspomagających.
• Wzmocnienie odpowiednich danych na temat niepełnosprawności.
• Pielęgnacja oczu oraz pielęgnacja uszu i słuchu.

Pandemia COVID-19.

• Region europejski został dotknięty nieproporcjonalnie.
• Presja na systemy opieki zdrowotnej i zakłócanie ich pracy.
• Nowe wyzwania w osiąganiu celów zrównoważonego rozwoju.

Rehabilitacja podczas pandemii COVID-19 Dyrektor regionalny WHO Europe przytoczył słowa:

„Wherever I go, I am proud to meet health professionals who rise the challenge and maintain the highest standards of patient care during very difficult and unprecedented circumstances… Educators and students, I also take my hat off to tou.”

„Gdziekolwiek pójdę, z dumą spotykam pracowników służby zdrowia, którzy podejmują wyzwanie i zachowują najwyższe standardy opieki nad pacjentem w bardzo trudnych i bezprecedensowych okolicznościach … Nauczyciele i studenci, również pochylam przed Wami głowę”.

Hans Henri P.Kluge zaznaczył również: Wpływ COVID-19 na usługi rehabilitacyjne.

• Usługi rehabilitacyjne zostały częściowo lub całkowicie zakłócone w 81% z 38 krajów europejskich.

WHO wprowadziło długoterminowe rozwiązania, aby nikogo nie pominąć.

Europejski program prac:

• Nie zostawiaj nikogo za sobą
• Zbuduj potencjał urzędników służby zdrowia

Następnie dyrektor przedstawił Europejską Komisję ds. Zdrowia i Zrównoważonego Rozwoju. Zostało przytoczone ponowne wezwanie do działania: Akcja:

• REHABILITATION 2030 a call for action #rehab2030

WHO przedstawiło swoje zasoby w postaci książek mówiących o rehabilitacji i COVID-19:

• „Clinical management of COVID-19”
• „Maintaining essential health services: operational guidance for the COVID-19 context”
• „Rehabilitation considerations during the COVID-19 outbreak”.